Nieuws

De 100 mijl van Theo

 
De GE100 miles 2020.
Ravenna, Italië, Juli 2016.
Ik snel de berg af en kijk voortdurend op mijn klokje, ik moet om 00:00uur in Valbondione zijn om door te mogen op de Orobie Ultra Trail. Het is donker en het pad ligt vol grote stenen, ik heb mij op laten houden door een Italiaanse die in de problemen zat, ik heb de route niet goed in mijn hoofd zitten, ik heb fouten gemaakt…
Om 00:00uur stop ik met rennen, de cut-off heeft mij ingehaald, mijn eerste DNF…
Herlinval, België, September 2020
Ik heb er ca. 82km op zitten tijdens de Great Escape 100 miles 2020. Mijn bovenbenen zijn gesloopt door het loodzware parcours, doen zeer, en beletten mij om nog te rennen. Ik heb net mijn loopmaatje (
Nico
) vooruitgestuurd en succes gewenst: “Ga alleen door, mijn bovenbenen willen niet meer afdalen, ik red het wel”.
Het is een mentale tik waar ik niet meer overheen zal komen, het wordt een DNF. Niet dat ik het dan al besef maar het fundament is gelegd en in de volgende 4 kilometer naar de rustpost worden er bouwstenen aangedragen om de muur te voltooien.
De ene na de andere loper haalt mij in op die 4 kilometer. Ze vragen naar mijn welbevinden en voegen onbedoeld allemaal een steentje aan de muur toe. Niet dat ik het hun verwijt, integendeel, maar het muurtje krijgt toch vorm.
Objectief gezien gaat het best wel goed met mij. Ik zit iets boven schema maar dat is geen probleem. Op mijn bovenbenen na ben ik fysiek geheel in orde. Ik heb deze keer géén fouten gemaakt in welke vorm dan ook. Ik ben voor het eerst in mijn “trail” leven gevallen - maar zonder een enkel schrammetje te hebben opgelopen - weer opgestaan. Het was heet vandaag, maar ook dat heb ik goed doorstaan.
De afgelopen week is wel een lastige geweest met slecht nieuws omtrent de gezondheid van mijn moeder en ik heb veel tijd om daarover na te denken én te beseffen dat er belangrijkere zaken zijn dan een van de vele ultra-trails te lopen.
Het laatste stuk is een licht dalende betonbaan en voorzichtig begin ik weer te rennen, pijnlijk is het zeker maar ik ren! De bouw van het muurtje stopt even.
Ik loop de rustpost binnen op 86,5km en zak neer op een paar stoelen. Er wordt eten en drinken voor mij gehaald en ik begin mijn rugzak in orde te maken. Ik begin te rekenen en deel de resterende 75 kilometer door de resterende 19,5 uur die ik nog over heb. Inclusief rustpauzes, een lagere snelheid en gesloopte bovenbenen wordt het onmogelijk meen ik, ik voeg weer een steen toe aan de muur. Ik denk aan de 2e nacht die voor mij ligt en de komende 19,5 uur ploeteren door het zware Ardennenlandschap. 16,5 Uur ben ik al onderweg en dan zouden er nog 19,5 volgen? In deze toestand? Nee dus! Weer een steen aan de muur toegevoegd…
Het muurtje is klaar. Ik loop naar de postbeheerder en lever mijn tracker in en stap uit de arena. DNF, klaar ermee.
Ik krijg nog een reddingsboei toegeworpen door
Cindy
- maar mis die reddingsboei totaal - ik heb de mentale strijd tegen mijzelf al verloren, reddeloos verloren...
Afbeelding kan het volgende bevatten: tekst
 
 
 

Agenda

ma di wo do vr za zo
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28